banner_image

O diagnozie afazji

Diagnoza afazji jest procesem skomplikowanym.

W praktyce nie spotykamy czystego, jednolitego obrazu zaburzeń przypisywanych poszczególnym rodzajom afazji.

 

Najczęściej mamy do czynienia z mozaiką objawów. Zadaniem badającego jest rozpoznanie, które z objawów są dominujące, a które współwystępujące. Spośród dominujących należy wyodrębnić defekt podstawowy przesądzający o typie afazji. 

Diagnozę afazji komplikuje dodatkowo fakt, że równolegle mogą występować również symptomy innych zespołów chorobowych takich jak dyzartria czy demencja. 

Na deficyty językowe nakładają się także zaburzenia procesów poznawczych: pamięci, uwagi, percepcji słuchowej, wzrokowej, dotykowej.W wyniku uszkodzeń mózgu pojawiają się również trudności dotyczące planowania, inicjowania i utrzymania sekwencji ruchów określane jako apraksje.

Celem proponowanej przez nas funkcjonalnej diagnozy neurologopedycznej jest ustalenie rodzaju i stopnia zaburzenia mowy a także poziomu umiejętności pacjenta w zakresie orientacji czasowej i przestrzennej, leksji, grafii i kalkulii oraz wybranych aspektów percepcji słuchowej, wzrokowej i praksji. Priorytetem jest ustalenie poziomu rozumienia mowy, gdyż bez rozumienia nie ma komunikacji.

Do przeprowadzenia wnikliwej, wieloaspektowej diagnozy niezbędne jest posiadanie rzetelnego narzędzia badawczego, dostosowanego do specyfiki zaburzeń afatycznych. Takim narzędziem są „Próby kliniczne do diagnozowania afazji i innych zaburzeń programowania mowy.” 

Opis przeprowadzania diagnozy krok po kroku zawarty jest w webinarze "Diagnoza afazji u osób dorosłych w praktyce"

Twój koszyk

    Twój koszyk jest pusty